Het dagelijkse leven van de Oost Europese Kozakken komt naar voren in hun volkskunst en in het bijzonder in hun volksliederen, die verhalen en gebruiken van de soldatengemeenschap uitdragen. De liederen vertegenwoordigen de moed, mateloosheid en vrijheidswil van de Kozakken. Iemand noteerde eens: ‘Ik bezocht enige malen de kazernes van de Kozakken, niet omdat zij zo goed reden of mooi gekleed waren, maar omdat zij uitstekend zongen en dansten.’
Het zijn sagen en historische liederen, liefdes, jacht- en roversliederen, soldaten- en gevechtsliederen, familie- en feestliederen met alle bijbehorende gebruiken.
Vele jaren geleden beschreef een verbaasde niet-Kozak de volgende scène: Na een gevecht was een Kozakstrijder ernstig gewond geraakt en het zag ernaar uit dat hij dood zou gaan. Andere Kozakken stonden in een cirkel rond de gewonde en begonnen te zingen over hun gevechten en strijdersleven. De energie van het ritueel was zo sterk dat de Kozak opstond en met zijn dienstbroeders meedeed in hun gezang. Dit kon niet door een buitenstaander worden uitgelegd – maar voor de Kozakken was dit het perfecte gevoel. Zij groeiden op deze liederen, het was iets waaraan ze zich konden vasthouden.